Pamiętam dokładnie, kiedy pierwszy raz usłyszałam Black Sabbath. Miałam może z 10 lat i z nudów wygrzebałam u chrzestnego ich kasetę. I przepadłam. Nie rozumiałam jeszcze większości wyrażeń, więc czytałam angielskie słowa z kartki dołączonej do kasety. Po chwili Lady Evil znałam już na pamięć. Mijały lata, zmieniało się moje podejście do życia, ale z miłości do Black Sabbath nie wyrosłam. Na liście moich marzeń było udać się na ich koncert, by na żywo usłyszeć prawdziwą muzykę.
W 2015 roku, kiedy zapowiedzieli swoją ostatnią trasę the END, wiedziałam: teraz albo nigdy. Pawła nie musiałam długo namawiać, wiedział przecież, jakie to wydarzenie jest dla mnie ważne, więc jak tylko wybiła godzina 0, zakupiłam 2 bilety przez internet.
Ubrani w czarne koszulki z nazwą zespołu, spotkaliśmy takich jak my już w hostelu w Krakowie, potem w przepełnionym krakowskim tramwaju, a gdy dotarliśmy na miejsce, uśmiechy wciąż nie schodziły nam z twarzy. Starsi panowie z koszulkami krzyczącymi, że rock nie umarł, że na niego nigdy nie jest się za starym. A w ramię w ramię z Panami, ich żony, synowie i córki. Łzy wzruszenia, uczucie dumy i szczęścia, że mogę w tym uczestniczyć, towarzyszyły mi jeszcze długo po samym koncercie. Tak smakuje spełnianie marzeń.
Przed Black Sabbath, czadu dali Rival Sons. Jay Bauchanan zelektryzował całą widownię, nie tylko swoim mocnym wykonaniem, ale także wyznaniem, że są tylko supportem i Black Sabbath jest tylko jedno.
Przyznać jednak trzeba, że gdy tylko Ozzy wyszedł na scenę, słowa Bauchmana zostały potwierdzone. Tłum oszalał po wstępie prezentowanym na wszystkich koncertach z trasy The end. Skrzydlaty demon, który spopielił miasto i utworzył płonący napis Black Sabbath wywołał piski i krzyki zachwytu.
To co potem się działo mogę określić dwoma słowami: czysta magia. Ludzie zahipnotyzowani i szczęśliwi, nawet Ci siedzący z dala, wszyscy, szczególnie na ostatniej piosence zaczęli wariować, po słowach Ozzyego ,,Let’s go crazy”, a ci co stali pod sceną mogli doświadczyć na własnej skórze tego szaleństwa, które Ozzy postanowił przelać w fanów, oblewając ich wodą z wiader podczas Children of the Grave.
Jednak koncert tak naprawdę nie skończył się, kiedy artyści zeszli ze sceny. Fani napełnieni energią, wylewali się z Tauron Areny, a my widzieliśmy przed i za sobą tylko morze czarnych koszulek. W takim towarzystwie doszliśmy do przystanku tramwajowego, gdzie czekający na powrót do domu ludzie próbowali wcisnąć się do zapełnionego już tramwaju. Nam udało się już za 3 podejściem, a tymczasem ludzi przybywało. Wciśnięci jak sardynki, odjechaliśmy z rozśpiewanymi fanami, mijając i pozdrawiając tych, którzy zdecydowali się na wędrówkę piechotą. Rzadko doświadczamy w dzisiejszych czasach takiego ducha zespołu, jaki nam się udzielił tego wieczora.
Em
0 Komentarzy